C-130 tipi askeri kargo uçağının düşmesi sonucu şehit olan askerlerimizin haberi, sadece ailelerini değil, bütün bir milleti yasa boğdu. Her evde, her sohbette aynı sessizlik, aynı iç sızısı… Bir kez daha yüreğimize ateş düştü.
Bu ülkenin insanı, bir kaybı sadece izlemekle kalmaz; hisseder, sahiplenir, paylaşır. O yüzden bugün sokaklarda sessiz bir keder dolaşıyor. Fakat bu derin üzüntünün ortak bir sembole dönüşmesi, yani ulusal yas ilanı, hâlâ gerçekleşmedi.
Ulusal yas, herhangi bir idari karar değildir. Genelgeyle (şimdilerde Cumhurbaşkanlığı kararıyla) ilan edilir ve bayraklar yarıya indirilir. Bu karar, devletin halkın duygularını paylaştığını, acının sadece bireylere değil, bütün millete ait olduğunu simgeler. Yani bir nevi “biz de aynı acıyı hissediyoruz” deme biçimidir.
Elbette, henüz böyle bir kararın alınmamış olmasının bazı idari gerekçeleri olabilir. Uçakta bulunan kahramanlarımızın naaşlarının tamamına ulaşılmamış olması, resmi tespit süreçlerinin sürmesi veya uluslararası prosedürler bekleniyor olabilir. Devletin bu tür durumlarda zamanlamayı titizlikle hesapladığı bilinir. Ancak yine de halkın vicdanında bu sessizliğin yerini bir eksiklik hissi almış durumda.
Çünkü bu millet, acısını tek başına değil, devletiyle omuz omuza yaşamak ister. Ulusal yas kararı, sadece bir bayrağın yarıya inmesi değildir; milletle devletin aynı duyguda buluştuğu andır.
Bu yüzden, hem şehitlerimize olan saygımız hem de halkın yüreğinde yankılanan bu ortak hüznün gereği olarak, ulusal yasın bir an önce ilan edilmesi gerektiğini düşünüyorum. Böylece millet olarak bir kez daha aynı duada, aynı sessizlikte buluşabiliriz.