Çocuk; tacizi değil,
Gel biz seninle bir resim yapalım…
İki çehre çizelim,
İki kardeş,
İki yaralı yürek;
Biri 7, biri 10 yaşında...
Küçük, hokka gibi birer burun;
Ve gözler, vahşetin farkında...
Ve saçlar çizelim; dağınık, kirli.
Biri babalığı, biri annesi…
Biri müsaade etsin, biri dokunsun sonra;
Bu vahşi, sapık insan elleri...
Öyle birer zihin ki;
İnsanlıktan, kalmasın nasibi…
Öyle birer el ki; kırılası,
Öfkeyle, şehvetle dokunsun...
Bundan gayrı artık,
Dünyadaki tüm ressamlar ölsün...
Bundan gayrı artık dostlar;
Hızla kirlensin tüm dünya,
Resim yapmayalım,
Şiir okumayalım...
Kirlendi zaten her yan!
Ruhumuzla da dokunmayalım kimseye;
Kalmasın güzellikler,
Çocuk sevmeyelim,
Çiçek koklamayalım...
Kötülerle birlikte,
Yaşamasın iyiler de...
Bir çocuk resmediyorsa umudunun öldüğünü,
Karalıyorsa çocuk parmaklarıyla…
Artık ne gereği var?
Ölecekse hep böyle,
Yaşam sevinçleri çocukların…
Elinden alınacaksa Umut’larının;
Bembeyaz sayfaları kararacaksa,
Sanat da bitsin artık, şiir de, edebiyat da...
Yaşamayalım be, yaşamayalım.
Ne gerek var yarınlara?
Artık şairler değil, tüm insanlık ölsün...
